Και ξεμακραίνει η ουτοπία πιο πολύ, κάθε επόμενη στιγμή, σαν σκαρί που του σπασαν οι κάβοι, παίζουν τα πανιά του και ο καπετανιός ξενύχτησε με καποια πεταλούδα της νύχτας κι ακόμα ρούμια πίνει…
Υπάρχουν καλοί μπάτσοι; Κακές ζαρντινιέρες;
Oκ υπάρχουν καλοί και κακοί μπάτσοι. Οι καλοί λοιπόν που είναι να εκτοπίσουν απο το σώμα τους «κακούς και λίγους» συναδέλφους. Δλδ ο «καλός» και ηθικός περιορίζεται στις δικές του πράξεις και δεν διεκδικεί δικαιοσύνη γενικότερα; Δεν έχει αξιοπρέπεια να καταδικάσει και να κατακρίνει την αδικία και το έγκλημα ειδικότερα όταν ο ίδιος έχει συνέπειες στη ζωή του απλά λόγω ιδιότητας; Μέχρι εκεί φτάνει λοιπόν η καλοσύνη του! Μέχρι την βόλεψη του! Και όχι δεν είναι «καλός» αν ανέχεται την αδικία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του. Δειλός και φοβιτσίαρης είναι να κάνει αυτά που κάνουν και οι «κακοί» συνάδελφοί του. Αλλά αν μπορούσε να τα κάνει, σίγουρα θα έκανε και αυτός τα ίδια και χειρότερα. Η συγκάλυψη είναι συνέργεια στο έγκλημα.
Λύσε!
Κοντοζυγώνει η ώρα που δεν σε νοιάζει πλέον να έχεις να δεθείς κάπου σε αυτό τον ντόκο.
Καθαρίζει η ομίχλη της νύχτας και αγναντεύεις και πάλι τον ορίζοντα ανάμεσα σε αραγμένα άλμπουρα.
Λύσε!
Βίρα και πάρε μέσα γιατί θα ‘ναι πολλά τα όρτσα. Σαν βγεις από το λιμάνι, φρεσκάρει.
Η σημειολογία του φωτογραφικού λόγου
Μα έχουν λόγο οι φωτογραφίες; Και φυσικά έχουν! Μία εικόνα χίλιες λέξεις και πίσω από αυτές τις λέξεις άλλα χίλια ερεθίσματα για σκέψη.
Ένας μπάτσος σε ώρα υπηρεσίας, ενώ προχωράει ανάμεσα σε έναν στενό διάδρομο, ανάμεσα σε μια κορδέλα από αυτές που περιορίζουν την πρόσβαση και σηματοδοτούν την απαγόρευση διέλευσης και ένα τείχος. Στο background trendy διαφήμιση που παρουσιάζει δύο νέους να διασκεδάζουν και να γελούν παίζοντας video game.
Το ανθρωπάκι που βρίσκεται στην οθόνη τους και μπορεί να δράσει εντός πολύ συγκεκριμένων πλαισίων σε διάφορα επίπεδα, δέχεται χωρίς καμία σκέψη τις εντολές που πρέπει να εκτελέσει με μοναδικό σκοπό να κερδηθεί ακόμα ένα «κανονάκι» και έτσι να συνεχίσουν οι παίχτες να θυσιάζουν τα στρατιωτάκια τους στο βωμό του αόρατου εχθρού. Το βλέμμα ευθεία, όπως αυτά που τοποθετούν στα μάτια των αλόγων για να μην φοβούνται. Τίποτα δεν αποσπάει την προσοχή, οι παρωπίδες των ήδη διδαγμένων κάνουν εξαιρετική δουλειά.
Χωρίς καμία γνώση για τον Σπάρτακο, τα στρατιωτάκια υπομένουν στωικά την ώρα που κατατίθενται τα μικροποσά που τους αναλογούν στον τραπεζικό τους λογαριασμό…
Φυσικά ούτε λόγος για το ποιος είναι ο αόρατος εχθρός ή αν πραγματικά αποτελεί εχθρό. Αν και σε μεγάλη ηλικία…απολαμβάνουν να ενσαρκώνουν τους Ghostbusters…
Κείμενο: Βανέσσα Μαρά
Φωτογραφία: Μάριος Λώλος
Όταν τα παιδιά μιλούν. κάνε ησυχία να τα ακούς, κάτι έχουν να σου πουν
Ο καπετάνιος Ahed
«Με λεν Ahed Atef Bakr είμαι Παλαιστίνιος και ζω στην Γάζα. Είμαι δέκα χρονών και αγαπώ να κοιτάζω τη θάλασσα και να πηγαίνω για ψάρεμα. Ο μπαμπάς μου λέει ότι ο παππούς μου ήταν ψαράς και μάλιστα ένας από τους καλύτερους στην περιοχή. Έβγαζε πολύ μεγάλα ψάρια, τα πήγαινε στην γιαγιά και αυτή τα έψηνε με πολλά μυρωδικά μαζί και μοσχοβολούσε όλο το σπίτι.
Ο παππούς ψάρεψε τελευταία φορά τον Σεπτέμβρη του 2010, είχε βγει έξω από τα όρια που μας έχουν επιβάλλει και τότε τον πυροβόλησαν από ένα πλοίο.
Λίγο τον θυμάμαι τον παππού, να μου λέει ιστορίες από τη θάλασσα. Τότε είχε δει πολύ μεγάλα ψάρια γιατί ακόμα μας άφηναν να πηγαίνουμε πιο μακριά.
Όταν μεγαλώσω θα γίνω καπετάνιος, να ταξιδέψω στις θάλασσες όλου του κόσμου με ένα μεγάλο πλοίο που θα σχίζει τα κύματα και θα φέρνω πολύχρωμα υφάσματα στην αδερφή μου που της αρέσουν.
Άλλα τώρα θα σας αφήσω…με περιμένουν τα αδέρφια μου στην παραλία να παίξουμε…»
Ο ποδοσφαιριστής Ismael
«Είμαι ο Ismael Mohamed Bakr, η μαμά μου με μαλώνει συνέχεια για τα μαθήματα. Εμένα δεν μου αρέσει πολύ το σχολείο, αλλά τη γυμναστική δεν την αλλάζω με τίποτα, είναι το αγαπημένο μου μάθημα και είμαι ο καλύτερος. Μου αρέσει να τρέχω και να κλωτσάω την μπάλα να πηγαίνει στον συμπαίχτη μου και εκείνος να βάζει γκολ στο τέρμα του αντιπάλου.
Ακόμα και όταν βρέχει και τα αδέρφια και οι φίλοι μου δεν έρχονται να παίξουμε ποδόσφαιρο στην παραλία, εγώ τρέχω μόνος μου για να καταφέρνω να τους φτάνω. Αυτοί είναι μεγαλύτεροι, έχουν ψηλότερα πόδια και τρέχουν πιο γρήγορα από μένα. Μια μέρα θα γίνω ποδοσφαιριστής και θα παίζω στην εθνική της Παλαιστίνης.
Φεύγω τώρα, πάω να φτιάξω δύο τέρματα για το ποδόσφαιρο, με τα παλιά δίχτυα που μου έδωσε ο μπαρμπά Νασίμ, ένας γέρος ψαράς. Για δοκάρια θα βάλω τα ξύλα από κάτι ξεριζωμένες ελιές…»
Ο γιατρός Mohamed
Ονομάζομαι Mohamed Ramez Bakr, είμαι δώδεκα ετών. Το σπίτι μου ήταν δίπλα στη θάλασσα. Το παλιό μας σπίτι το γκρέμισαν κάτι μπουλντόζες για να χτίσουν καινούρια εκεί. Θα έρθουν άλλοι να μείνουν εκεί τώρα. Ήταν πολύ όμορφο το σπίτι μου…Τώρα μαζί με τα τέσσερα αδέρφια μου, τη μαμά και τη γιαγιά μένουμε στο παλιό μαγαζί του παππού.
Ο μπαμπάς σκοτώθηκε το 2009. Ήμουν πολύ μικρός τότε, όμως θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που με κρατούσε στη αγκαλιά του γιατί φοβόμουν από τον θόρυβο που έκαναν οι βόμβες και τρόμαζα και έκλαιγα. Ήταν σαν αστέρια που έπεφταν στην γη…
Ο μπαμπάς δούλευε στα ασθενοφόρα. Έπαιρνε τους άρρωστους και τους τραυματισμένους και τους πήγαινε στο νοσοκομείο. Εκείνο το βράδυ με έβαλε για ύπνο και έφυγε για δουλειά…όταν ξύπνησα τον είχαν φέρει σπίτι τυλιγμένο σε ένα άσπρο σεντόνι, βαμμένο με κόκκινο αίμα, θυμάμαι αυτό το έντονο κόκκινο χρώμα. Δεν μου αρέσει καθόλου το κόκκινο. Και τα χέρια της μαμάς που τον χάιδευε κόκκινα ήταν. Είχαν βομβαρδίσει το ασθενοφόρο στο δρόμο προς το νοσοκομείο, που είχε μέσα δύο μωρά που μόλις είχαν γεννηθεί.
Θέλω να γίνω γιατρός. Θα αντέξω και το κόκκινο, αν είναι να μπορώ να βοηθώ τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους που με έχουν ανάγκη…αυτούς που είναι πίσω από το τείχος και ακόμα και εκείνους που το έχτισαν …
Να εκείνοι είναι οι φίλοι μου, με φωνάζουν, πάω για παιχνίδι, πρέπει να τρέξω, η μαμά δεν μ’αφήνει έξω άμα βραδιάσει και όταν αργώ μου τις ρίχνει.»
Ο χτίστης Zakaria
«Είμαι ο Zakaria Ahed Bakr και η μαμά μου λέει ότι είμαι το καλύτερο και πιο όμορφο παιδί που γεννήθηκε ποτέ. Δεν μου χαλάει χατίρι και μου φτιάχνει όλα τα αγαπημένα μου φαγητά. Τρώω συνέχεια φαλάφελ. Κάνουμε μαζί βόλτες στην παραλία και μου αγοράζει παγωτό. Είχα και έναν άλλο αδερφό που πήρα το όνομα του. Δεν τον γνώρισα, πέθανε γιατί οι στρατιώτες στα φυλάκια δεν άφησαν την μαμά να περάσει και έτσι τον γέννησε στην άκρη του δρόμου, κάτω στο χώμα. Γέννησε, κράτησε το μωρό στα χέρια της και αυτό πέθανε λίγη ώρα μετά.
Το σπίτι μου καταστράφηκε και αυτό από τις βόμβες. Έριξαν λεν στο δωμάτιο μου γιατί υπήρχαν κρυμμένα όπλα…είχα ένα όπλο που παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους με τους φίλους μου και ένα νεροπίστολο για μπουγέλο με θαλασσινό νερό. Δεν ξέρω γιατί τους πείραζε τους εχθρούς το νεροπίστολο μου, ποτέ δεν έριξα νερό σε αυτούς…ακόμα και η Αίσα που της έριχνα συνέχεια και την κυνηγούσα, ποτέ δεν μου έκανε κακό και με άφηνε να αντιγράφω στο σχολείο όταν δεν είχα κάνει τις ασκήσεις που μας έβαζε η δασκάλα.
Όταν μεγαλώσω θα γίνω χτίστης και θα φτιάχνω τα πιο όμορφα σπίτια! Θα φτιάξω και ξύλινες κούνιες να παίζουν τα παιδιά και τσουλήθρα και τραμπάλα.
Τώρα πάω να βοηθήσω τον Ismael να στήσουμε τα δοκάρια για να παίζουμε μπάλα.»
Story telling: Βανέσσα Μαρά v4vent@gmail.com
Αρχική φωτό: Amir Schiby
Μικρές ώρες…
Λατρεύω τις μικρές ώρες τα ξημερώματα, που η βαβούρα της μέρας έχει χαθεί και η ησυχία της νύχτας γαληνεύει αυτήν την πόλη. Ταξιδεύω στα βιβλία μου και στις γραφές. Μικρά διαλείμματα να απολαύσω το πανφέγγαρο από το μπαλκόνι και την γλυκιά προσμονή για την άνθηση του γιασεμιού που μόλις πότισα.
Αυτή τη φορά δεν θα γράψω άλλη μια αντιδραστική σκέψη, θα αρκεστώ στη μεγαλοπρέπεια του φωτός που σκορπίζεται έξω και παραβιάζει το τζάμι για να έρθει να φωτίσει τη γωνίτσα που σχηματίζουν οι τοίχοι.
Μια αγαπημένη ανάσα ακούγεται από το διπλανό δωμάτιο…
Σχέση ταυτότητας και κουλτούρας
Ο όρος ταυτότητα χρησιμοποιείται για να δηλώσει την ιδιότητα κάποιου ατόμου ως μέλος μιας κοινότητας εθνικής, θρησκευτικής κλπ. Όμως η κουλτούρα σχετίζεται, κατά μεγάλο μέρος με ασυνείδητες διαδικασίες. Η ταυτότητα παραπέμπει σ’ έναν κανόνα ένταξης, αναγκαστικά συνειδητό γιατί είναι θεμελιωμένος σε συμβολικές αντιθέσεις.
Όμως ο διαχωρισμός του ατόμου βάσει πολιτισμικής ταυτότητας δεν είναι πάντα θεμιτός από το ίδιο το άτομο, διότι αυτό μπορεί να προκύπτει από αντικειμενικές ή υποκειμενικές αντιλήψεις. Το άτομο δεν έχει πάντα την επιλογή την αποδοχή ή μη μιας ταυτότητας, αφού αυτήν προϋπάρχει και μεταφέρεται σε αυτό μέσω της βιολογικής κληρονομικότητας. Το παραπάνω δύναται να οδηγήσει σε φυλετική διάκριση.
Αυτή η ομαδοποίηση υφίσταται προς όφελος πολιτισμικών σταθερών. Η πολιτισμική ταυτότητα ενός ανθρώπου μαρτυρά τα ήθη, τα έθιμα και τη γλώσσα του λαού που κατάγεται. Όμως, αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα την αποδοχή και υιοθέτηση των ανωτέρω κριτηρίων από το άτομο. Υπάρχουν δύο ομάδες διαφορετικών πεποιθήσεων επ’ αυτού. Οι «υποκειμενιστές» οι οποίοι υποστηρίζουν ότι «η εθνοπολιτισμική ταυτότητα δεν είναι παρά το συναίσθημα ένταξης ή η ταύτιση με μια λιγότερο ή περισσότερο φανταστική συλλογικότητα». Ενώ οι «αντικειμενιστές», θεωρούν ότι «μια ομάδα χωρίς ιδιάζουσα γλώσσα, χωρίς ιδιάζουσα κουλτούρα, χωρίς ιδιάζοντα τόπο ή και για ορισμένους χωρίς ιδιάζοντα φαινότυπο, δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι συνιστά εθνοπολιτισμική ομάδα, δεν μπορεί να διεκδικεί αυθεντική πολιτισμική ταυτότητα.
Η σχέση της ταυτότητας με την κουλτούρα δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενική αφού μια επιμέρους συμπεριφορά δεν αποτελεί από μόνη της μια διαφορετική ταυτότητα, καθώς αυτή καθορίζεται από μία σχεσιακή κατάσταση. Υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα που παρουσιάζουν αυτό το στοιχείο και που αφορούν κυρίως μειονότητες. Δηλαδή ένα υποσύνολο μέσα σε ένα κυρίαρχο σύνολο, το οποίο όμως διαφέρει σημαντικά σε πολλές εκφάνσεις της κουλτούρας ως σύνολο πράξεων και πεποιθήσεων.
Η ταυτότητα λοιπόν είναι ένας όρος που πηγάζει από μια εξουσία καταχρηστικής ταξινόμησης των ανθρώπων και των λαών. Πολλάκις, για τον χαρακτηρισμό και διαχωρισμό κοινωνικών ομάδων χρησιμοποιήθηκε ως κριτήριο η καταγωγή, η θρησκεία, η γλώσσα αλλά ακόμα και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Όλα αυτά σχετίζονται άμεσα με την περιθωριοποίηση ενός συνόλου από την κυρίαρχη πλειοψηφία και πολλάκις καταλήγει να ωφελεί την εθνικιστική ιδεολογία, όταν το κράτος αναλαμβάνει να «ταυτοποιήσει» ένα μέρος της ανθρώπινης μάζας με τη χρήση ετικετών.
Είναι γεγονός ότι σε αυτή τη δράση του κράτους υπάρχει η αντίδραση των μειονοτήτων, ως απάντηση στην κατηγοριοποίηση των ανθρώπων που συντελείται από την εξουσία. Αυτή η πράξη έχει ως σκοπό τη μορφοποίηση της ταυτότητας που της έχει προσδώσει η εκάστοτε πλειοψηφία. Άλλωστε, κατά καιρούς έχει δοθεί διπλή ταυτότητα με αντιφατικούς όρους. Στην πραγματικότητα η ταυτότητα χρησιμοποιείται ως ένα εργαλείο που θέτει κοινωνικά και συμβολικά όρια.
Βανέσσα Μαρά V4vent@gmail.com
Από το Φαρμακονήσι μέχρι την Πλάκα, μια Ελλάδα τρόμος
«Mας κλωτσούσαν και φώναζαν «φακ γιου μαλάκα»
Η ανοχή της κοινωνίας στην απανθρωπιά και η φιλειρηνική αντιμετώπιση σε συμπεριφορές μίσους, προς ανθρώπους που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, αποτελεί την σημαντικότερη αιτία για τον πνιγμό των εννέα παιδιών στο Φαρμακονήσι.
Η συμπεριφορά των λιμενικών και η δολοφονία των συνολικά δώδεκα ανθρώπων που αναζητούσαν μια καλύτερη μοίρα, δεν απέχει πολύ από τη συνήθη τακτική. Το αποτέλεσμα της οποίας καθορίζεται κάθε φορά από διαφορετικούς παράγοντες που ευνοούν μια δολοφονία ή περιορίζουν την δράση σε μια κλωτσιά, μπροστά στα έκπληκτα μάτια τουριστών που βολτάρουν στην συνοικία των Θεών, για να θαυμάσουν τα αξιοθέατα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και τα αίσχη του σύγχρονου.
Η διάσημη φωτογραφία της ιδιοκτήτριας καταστήματος στην Πλάκα που κλωτσάει και διώχνει κοριτσάκι Ρομά, το όποιο παίζει ακορντεόν στο πεζοδρόμιο και που το στιγμιότυπο καταγράφτηκε και δημοσιεύτηκε χάρη στον φωτογράφο του Associated Press, Δημήτρη Μεσσίνη, δεν στερείται σε τίποτα του χαρακτηριστικού τρόπου που οι άνδρες της Βέρμαχτ κλωτσούσαν τα θύματα τους.
17.306 καταγεγραμμένοι θάνατοι προσφύγων στο απόρθητο φρούριο της Ευρώπης από το 1993 ως το 2012. Το 2011 είναι το έτος με τους πιο πολλούς νεκρούς, αφού άφησε πίσω του τουλάχιστον 1500 πτώματα.
Ο στρουθοκαμηλισμός σκοτώνει την ελπίδα στο Αιγαίο και όπου αλλού δύναται, όσο η κοινωνία αποποιείται ευθυνών και ξορκίζει το κακό με κατάρες και προσευχές.
Βανέσσα Μαρά V4vent@gmail.com
Γράφοι αναδημοσιεύσεων του άρθρου «Ευρωπαϊκή Ένωση: Συνταγματικός σαδισμός με ποινικοποίηση αστεγίας και επαιτείας»
Γράφοι αναδημοσιεύσεων του άρθρου «Ευρωπαϊκή Ένωση: Συνταγματικός σαδισμός με ποινικοποίηση αστεγίας και επαιτείας » του Interpressgr.blogspot.gr
Βλέπω τους φίλους μου να φεύγουν…
Μαθαίνω από τους λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα σε ποια μεριά του κόσμου βρίσκονται, τι κάνουν…
Όλοι το έλεγαν, αλλά όλοι πίστευαν ότι κάτι θα άλλαζε σε αυτή τη χώρα. Και μια μέρα απλά φτιάχνουν τα πράγματα τους για Σουηδία, Γερμανία και ακόμη πιο μακριά, Αυστραλία. Πηγαίνουν να βρουν δουλειά και φιλοξενούνται από μετανάστες συγγενείς που κρατήθηκαν μια ζωή σε ξένη γη.
Μου λεν εκεί είναι καλύτερα… ότι προσπαθούν να κάνουν μια νέα ζωή. Παιδιά έξυπνα, μορφωμένα που είχαν πάντα δουλειά…και τώρα ήρθε η μετανάστευση…
Και γυρνάω το κεφάλι από την άλλη, και βλέπω όσους έμειναν εδώ, όσους δεν κατάφεραν να φύγουν προς αναζήτηση μιας άλλης ζωής, με αξιοπρέπεια και περηφάνια…και είναι λίγο καιρό τώρα που γυρνάν να κοιμηθούν στα παιδικά τους δωμάτια, γιατί το νοίκι είναι πολύ ακριβό για δικό τους σπιτικό….και είναι πια το κρεβάτι τους μικρό και τα πόδια τους βγαίνουν έξω γιατί ψήλωσαν και μεγάλωσαν. Προσπαθούν εκεί να στριμώξουν τα όνειρα τους, στο πατρικό σπίτι, με τους γονείς να αναρωτιούνται απορημένοι πόσο γρήγορα άλλαξε η κατάσταση από τα μνημόνια και τους φόρους και έφτασε πλέον η στιγμή να απειλούνται οι κόποι μιας ζωής….μια ολόκληρη γενιά, η γενιά των τριάντα…
Και δεν ξέρω ποιος πραγματικά είναι σε πλεονεκτική θέση, εκείνος που μένει ή εκείνος που φεύγει…Ξέρω ότι όπου κι αν είναι, θα τα καταφέρουν…
anaugustnight 